Nog vier dagen voor ik naar Oslo vertrek! Het wordt nu echt tijd voor de laatste details. Afgelopen week kwamen de kaarten voor de liveshows binnen, en de groene koffer is al van zolder gehaald. Vandaag kreeg ik in Nijmegen technische instructies, en zeulde ik een laptop, een statief, én de camera mee naar huis.
“Nou, dat was het wel zo’n beetje. Hoe je inlaadt weet je verder wel, toch?” Ik hoorde de medewerker van Nijmegen 1 geluidloos zuchten toen het antwoord opnieuw “Nee” luidde. Mijn gebrek aan technisch inzicht brak mij vanmorgen opnieuw op. Kennis van journalistiek, en kennis van het songfestival, dat gaat allemaal nog wel. Kennis van de camera en de apparatuur; dat was het grootste probleem.
Gelukkig waren de technisch begaafdere mensen van de lokale televisie zeer geduldig met mij, en dus kon ik enkele uren na mijn aankomst vol vertrouwen huiswaarts keren. Morgen telefonisch nog wat laatste details doorspreken, en ik ben er klaar voor. Het volgende probleem diende zich echter direct aan: ik moest mij met cameratas, schoudertas, statief en laptop naar het station begeven.
Nu waren die paar honderd meter lopend nog wel te doen. Maar toen ik thuis op de bank geploft was, staarde het groene gevaarte mij verwijtend aan. Er stond en staat me een nieuwe puzzel te wachten: hoe verdeel ik die kilo’s aan apparatuur over koffer en handbagage? Hoe krijg ik de hele meute veilig mee naar Oslo?
Truc bleek om eerst eens goed uit te zoeken wat er nog meer mee moet. Nu de huiskamervloer toch al bezaaid ligt met mijn troep, kon ik net zo goed maar alvast met pakken beginnen. Alvast wat kleren klaargelegd, een toilettas uiteraard, belangrijke persdocumenten, paspoort, woordenboeken, een klein bijbeltje. Maar het dilemma van de dure camera en de kleine koffer blijft.
De vloer ligt bezaaid met spullen, maar hoe dat allemaal in de koffer gaat passen…
Programma voor de komende dagen: boodschappen doen, koken, kamer opruimen en tennissen. Flink ‘ioggen’ dus; inpak-ontwijkend-gedrag. Mezelf kennende worden maandag pas de laatste knopen doorgehakt. Tot die tijd wil ik me ook nog bezighouden met mijn doelen voor Oslo. Wat wil ik aan het einde van de week sowieso gedaan hebben?
Een interview met zuiderbuurman Tom Dice staat natuurlijk hoog op het verlanglijstje. Ook wil ik Lena vragen of ze haar ketting tijdens de finale weer om doet. Voor de Nijmeegse media zal ik Sieneke op de voet volgen; hopelijk inclusief de handtekening voor Jacob. En dan is er nog de befaamde Euroclub. Daar moet je als geaccrediteerd journalist ook een keer geweest zijn, schijnt het. Morgen gaat het circus los, en nog een paar dagen… Dan sta ik ertussen.
Maar wat zijn jullie voorkeuren? Tot en met maandag nodig ik jullie van harte uit om mee te denken! Immers bestaat The Road to Oslo voor én door jullie, dus denk mee en reageer hieronder. Wie moet ik spreken, wat moet ik zien, en wat mag ik echt niet missen?
Steef van Gorkum
Road to Vienna 2015 
Reacties