Het Post Eurovision Kuchje

Man, wat een fantastisch Songfestival. Ik ben zo diep gegaan, dat ik een week nodig heb gehad om van de shock te bekomen. Inmiddels ben ik niet meer ziek – al heb ik wel nog steeds het Post Eurovision Kuchje, waar ik iedere Wenen-ganger over hoor klagen! Maar dat kuchje weerhoudt me er niet van om vandaag schoon schip te maken en mijn laatste blog te plaatsen, waar jullie al een tijd recht op hebben. 

Laten we beginnen bij de finale. Op de zaterdag was iedereen eigenlijk al vrij kapot, maar als die ene show dichterbij komt, houdt adrenaline je op de been. Zo gaan die dingen gewoon. Dus aten we in het appartement, en trokken we daarna naar het perscentrum, omdat Dennis eerst nog even zijn vliegticket voor de volgende dag moest uitprinten.

Ziek thuis

Hey allemaal! Even een korte update vanuit Budapest. Nadat ik vanochtend Jill naar het vliegveld had gebracht, heb ik de hele dag op bed gelegen. De reis naar Wenen heeft toch z’n tol geëist en nu vraagt mijn lichaam om rust.

Jullie hebben nog steeds mijn laatste verhalen tegoed, en die komen ook – als ik weer beter ben. Voor nu ga ik het erop houden dat dit Songfestival véél leuker was dan Kopenhagen, en dat dat er waarschijnlijk ook voor heeft gezorgd dat ik zo diep ben gegaan om er alles uit te halen.

Blijf van mijn chips af!

Het werk zit er nu echt op. De finaledag is aangebroken en behalve de blogs en prijspool op ESF Magazine, is alles klaar. Traditiegetrouw regent het buiten: de Post Eurovision Depression komt eraan.

Ik hoop dat dat gevoel dit jaar in ieder geval tot maandag op zich laat wachten, en niet, zoals vorig jaar, al direct na de uitslag erin knalt. Ik hoop op een goede winnaar, en er is reden tot hoop, want het finaleveld is sterk en ik zou met bijna alle favorieten wel kunnen leven. Drie inzendingen kunnen op mijn speciale steun rekenen: Australië en Rusland om redenen die ik in eerdere stukken heb beschreven, en Hongarije. Voor A Dal luisterde ik al naar Boggie’s muziek en van dit lied was ik meteen fan.

In de zaal met Vaidas’ zus

Nog een paar dagen te gaan, en ik voel me goed. De show gisteravond was heel goed en daar kan ik van genieten; een van de sterkste halve finales in tijden. Daarnaast had ik er ook nog eens negen goed voorspeld!

Dat betekende dat Dennis en ik op Betfair goede zaken hebben gedaan. En ook in de prijspool hebben veel deelnemers goede scores gehaald. Het was, zoals velen hier zeggen, een ‘voorspelbare uitslag’. Die voorspelbaarheid heeft voor een groot deel te maken met het hoge niveau: een stuk of veertien landen hadden stuk voor stuk door kunnen gaan zonder dat iemand daarvan had opgekeken.

Sachertorte als medicijn tegen kater

Geen finale voor Nederland. Naar mate de avond vorderde, had ik steeds meer van mijn collega’s ervan overtuigd dat het niet meer ging gebeuren. Dave en zijn vriendin kwamen nog hoopvol bij ons appartement aan, maar uiteindelijk besloten ook zij om de fles champagne maar vóór de show te openen, omdat er daarna waarschijnlijk geen reden tot feest zou zijn.

Voor het eerst deze trip hebben we thuis gekookt. Ik bakte groenten, aardappels en cevapcici, terwijl de rest rond de tafel zat en af en toe vorken in de schalen met eten prikten. Het was een gezellige avond, maar om een uur of zeven moesten we opsplitsen. Dave en z’n vriendin zijn hier alleen voor de tweede week, en zij heeft helaas geen tickets voor de shows. Erik ging op eigen houtje naar de show.

Statiegeld in de Euroclub

Allereerst: excuses voor de verlate publicatie van deze blog. Door werkzaamheden voor ESC Daily vanochtend zat ik enige tijd zonder internet. Het stuk was al af, maar ik kon het pas nu online zetten.

Ik begin met de drukke dag van gisteren. We waren druk in de weer met de repetities van de zeven rechtstreeks geplaatste finalisten, en in het bijzonder natuurlijk met Australië, wat voor ons werk voor Daily heel belangrijk is. De repetitie van Guy Sebastian was direct hilarisch: na één vocaal perfecte runthrough besloot Guy nogal opzichtig zijn stem te sparen, wat tot grappige situaties leidde. “Let’s get the hell out of here,” riep hij in de microfoon nadat de stage director had omgeroepen dat zijn tijd erop zat.

Breakfast lunch and dinner

Het klinkt misschien raar, maar mijn hoogtepunt van gisteren was het moment waarop onze partnersite ESC Daily er opnieuw even uit vloog. De technische problemen duurden gelukkig maar een minuut of tien, en vervolgens kregen we bericht van onze beheerder met de reden van de onderbreking: de bezoekerslimiet van 7.000 bezoekers per dertig seconden was overschreden.

“Dat is het hele Sparta-stadion vol met mensen die allemaal tegelijkertijd op refresh drukken,” visualiseerde Dennis het. Wauw! Na het lastige begin hebben de fans ons blijkbaar toch weten te vinden. Wat een fijn steuntje in de rug, om te weten dat we goed bezig zijn.

Finland speelt FIFA

Toen ik gisteravond mijn laatste blog schreef, had ik niet verwacht dat er die dag nog veel zou gebeuren. As it turns out, er gebeurde nog genoeg om ook mijn ochtendblog mee te vullen. We stonden ingepland voor een gesprek met de Georgische stage director, die van het lied ‘Warrior’ een prachtig beeldplaatje heeft gemaakt. Dat duurde zo lang dat we op een gegeven moment nog de enige overgeblevenen in het perscentrum waren.

Op dat moment kwam de Georgische Head of Delegation binnen. ‘Sorry,’ zei ze, ‘interviews met Nina gaan niet meer door.’ We legden uit dat we niet Nina, maar de stage director willen spreken. En of dat toch echt niet mogelijk was. De HoD twijfelde; de interview boots zijn immers al op slot. ‘Nou, vooruit dan,’ zei ze uiteindelijk, ‘maar dan moet het wel backstage. Kom maar mee naar onze kleedkamer.’

In de kleedkamer van Slovenië

Om meerdere redenen kan ik concluderen dat het Songfestival nu echt begonnen is. Allereerst: we zijn de zaal in geweest. Het is een stuk kleiner dan vorig jaar, maar ik vind dat juist wel mooi. Malmö was ook kleinschalig en dat leverde toen prachtige tv op.

De tweede reden: vanochtend werd ik voor het eerst wakker van de wekker. Het harde werken van de laatste dagen eist zijn tol, maar veel tijd om te slapen was er vannacht niet, omdat we twee uur eerder in het perscentrum moesten zijn dan andere dagen. Dat lukte op het nippertje, ondanks een chagrijnige securitymedewerker die mij mijn lenzenvloeistof afpakte.

Een cadeautje voor Mans

Het was een latertje gisteren, en vanochtend speelden we daar prima op in, door de opnames van Daily Coffee in het appartement te houden. Daarna togen we alsnog naar het perscentrum. Op naar een dag waar we allemaal veel van verwachtten, en niet alleen vanwege topfavoriet Mans Zelmerlöw.

Ik keek in het bijzonder uit naar de repetitie van IJsland. Omdat ik het een leuk liedje vind, én omdat het oog ook wat wil. Aan dat liedje is niets veranderd, maar Maria zong jankend vals. Nu voel je daar niks van, maar het was toch een flinke teleurstelling.