Gisteravond keek ik naar de show waar het uiteindelijk allemaal om ging. Met vrienden en familie op de bank, niet vanuit Düsseldorf. Gezellig, maar ook vreemd om juist nu daar niet te zijn. Vreemd was ook de uitslag trouwens. Op winnaar Azerbeidzjan na is zo’n beetje alles anders dan ik had verwacht voorafgaand aan de show. En nu gaat alles weer gewoon verder. Op misschien wel de weg naar Baku.
Zelden heb ik op reis zo weinig heimwee gehad als de afgelopen twee weken. In Düsseldorf was ik op de een of andere manier op mijn plek- maar dus niet tijdens de finale. Wel werd ik de hele avond door daar gemaakte vrienden en vriendinnen gesmst. Ook Hendrik liet af en toe van zich horen.
Hier bij mij thuis zaten een stel goede vrienden. De één meer fan dan de ander, maar allemaal met een uitgesproken mening. Tijdens de show bespraken en beoordeelden we onze favorieten, lachten we de anderen uit om hun keuzes. Het was een Songfestival zoals het hoorde. Zoals ik dat kende van voor The Road to Oslo. Het was bovendien heel anders om alles nu eens achter elkaar op televisie te zien.
Frankrijk viel op het beeld al tijdens de show duidelijk tegen, waardoor Italië de kans kreeg om enorm op te vallen. Blue uit het Verenigd Koninkrijk had inderdaad geluidsproblemen met een vrij harde muziekband. Daarentegen zou ik Zweden zo vroeg in de show en met slechts één gebroken glas ook allang vergeten zijn. Waar Oekraïne haar top vijf klassering vandaan haalt, is een nog groter raadsel. Toch denk ik dat ik na het zien van de show op televisie een pole had kunnen maken die dichter bij de uitslag zat dan wat ik nu inleverde.
In het Eurovisiedorp zijn heeft enorm veel voordelen. Je krijgt de buzz rond artiesten mee, de weetjes en de repetities. Je hoort en ziet soms of iemand tegenvalt. Maar op de avond zelf beslist de kijker. En dus zou je voor de allerbeste voorspelling eigenlijk ten minste één generale repetitie op televisiescherm moeten bekijken. Dat is alvast een les die ik meeneem naar volgende ervaringen.
Winnaar Azerbeidzjan is uiteindelijk het minst verrassend aan de hele uitslag. Ik ben er niet onverdeeld tevreden mee, maar gun Italië en Georgië de hoge klassering van harte. Of ik volgend jaar naar Baku ga valt nog even te bezien. Sowieso is het fijn dat één van mijn vrienden die er gisteravond was de intentie heeft uitgesproken met me mee te reizen, want alleen zie ik het wellicht niet zitten. Aan de andere kant: na de fantastische stap die ik deze week gemaakt heb in de mediawereld rondom het Songfestival, kan ik eigenlijk niet wegblijven.
Nogmaals van harte bedankt voor het trouwe volgen van deze inmiddels zeer populaire website. Blijf de komende weken alert, want er is nog genoeg te melden. Binnenkort beginnen we bijvoorbeeld weer met The Hendrik-files! Robbert moet mij vooral even contacteren voor het ophalen van zijn prijs. En jullie vraag ik tot slot nog: wat vond je van het festival? Van de finale? Van de winnaar?
Steef van Gorkum
Reacties