Elke sport z’n zondebok

Azerbeidzjan is de nieuwe voetveeg van Songfestival-fanpers. Maar de Azeri zijn slechts het meest recente voorbeeld in een lange lijst zondebokken. Het Songfestival heeft, net als vele andere sporten, een rijke recente historie van complottheorieën en onderbuikgevoelens.

Elke sport heeft z’n bad guy. Je weet wel, die ene atleet of dat ene team waarvan iedereen het erover eens is: die verdient het niet. In voetbal zijn het de Portugezen – of elk clubteam dat gecoacht wordt door José Mourinho. En in tennis hadden we John “You cannot be serious” McEnroe. Tegenwoordig lachen we om hem, maar destijds was het not done om voor de Amerikaan te juichen.

Schokkende uitslag eerste halve finale

Woensdag 11 mei om 01.00. Vijftiende liveverslag vanuit het perscentrum in Düsseldorf. Schokkende uitslag poetst laatste voordelen over het Songfestival weg. Noorwegen huilt, voor Nederland gloort er hoop.

Het Eurovisie Songfestival is de grote winnaar geworden van de eerste halve finale. Echte volgers wisten al een tijdje dat pure muziek scoort, kermis wordt afgestraft en de winnaar bepaald wordt op het lied. Na vanavond is ook het hardnekkigste vooroordeel, de onschendbaarheid van de Diasporalanden, volledig ontkracht.

Kunst verheffen tot een sport

Gastland Duitsland heeft haar lied gekozen. Taken by a stranger won afgelopen vrijdag de voorronde waarin alle deelnemende songs door Lena Meyer-Landrut werden gezongen. De winnares van vorig jaar komt terug om haar titel te verdedigen; een opvallende maar interessante keuze.

Lena Meyer-Landrut tijdens het Songfestival in Oslo dat ze won

Spannend was het niet. In de superfinale haalde Taken by a stranger een overweldigende meerderheid van 79% van de stemmen. De uitgesproken voorkeur van juryvoorzitter Stefan Raab voor dit lied was daar deels debet aan. Zijn commentaar was opvallend, aangezien hij zelf twee van de concurrerende liedjes schreef. Maar al met al viel Raab en de rest van zijn jury volledig in het niet bij de grote Lenashow.

Sinds, maar eigenlijk ook al voorafgaand aan haar Eurovisieoverwinning is Lena in Duitsland mateloos populair. Dat ze ook buiten de landsgrenzen scoort bleek vervolgens in Oslo. Toch is de keuze van de NDR om Lena opnieuw in te zenden een gewaagde. Het is vragen om problemen, om vergelijkingen met haar superlied van vorig jaar. Vragen om hoge verwachtingen, waar je nooit volledig aan kunt voldoen.

Verwachtingen van gelijke aard treffen ook ieder jaar weer FC Barcelona, de favoriete voetbalploeg van een klasgenoot van mij. De spelers van Barça zijn, als ik hem mag geloven, van een dusdanig niveau dat ze iedere andere tegenstander met de grond gelijk kunnen maken. Dat gebeurt echter niet altijd, omdat de Spanjaarden te weinig effectief zijn. ‘Het gaat de spelers niet alleen om scoren, maar ook om schoonheid’, stelde mijn klasgenoot. ‘Barcelona verheft sport tot een kunst’.

Die stelling klinkt mij erg vreemd om de oren. Sport verheffen tot een kunst, dat is de omgekeerde wereld, zoiets als een Mercedes verheffen tot een Fiat Punto. Het is juist het Eurovisie Songfestival dat de zaken in de juiste volgorde zet. Het Songfestival verheft kunst tot een sport, door muziek te betrekken in een competitie.

En dus moeten we er ook niet gek van opkijken dat bepaalde typische sportmotto’s bij het Songfestival een rol spelen. De heroïek van een titelverdediger bijvoorbeeld; het is moeilijk aan de top te komen, maar moeilijker om er te blijven. Maar ook het bekende credo ‘Never change a winning team’. Geef de Duitsers op basis daarvan maar eens ongelijk.

Denk ik dat Lena zomaar opnieuw het festival gaat winnen? Nee. De kans is trouwens groot dat de Duitsers dat om financiële reden ook helemaal niet zien zitten. Maar Taken by a stranger is wel een volwaardige inzending, waarmee Lena de strijd aan kan met de andere kandidaten. De laatste keer dat een gastland echt volle bak ging was Turkije in 2004.

Het is tof dat Duitsland haar grootste ster van het moment (terug) in de strijd gooit. Een superster die haar faam bovendien aan het Songfestival te danken heeft- dat werd ook wel weer eens tijd. Bovendien geeft de terugkeer van Lena de Duitse inzending een extra verhaal. En dat is voor journalisten als ik altijd mooi meegenomen.

Steef van Gorkum

Rap en rock; kan dat samen?

In de rubriek ‘Met het mes op de keel’ zet de redactie van The Road to Oslo elke vrijdag twee deelnemers aan het komende Eurovisie Songfestival tegenover elkaar. Beide inzendingen hebben een link met elkaar, maar het is aan jullie om ook de verschillen te zien: Je móét immers kiezen! In deze eerste aflevering: Macedonie tegenover Turkije.

De Link —> Het lied

Compleet origineel is het al niet meer. De op het eerste gehoor opvallende mix tussen rap en rock is sinds Linkin Park een enigszins gebaande weg. Toch blijft het een combi waar je vraagtekens bij kunt plaatsen. Rap is van zichzelf al niet het meest toegankelijke genre, maar spreekt met drie vrolijke Son de Sol-meisjes op de voorgrond toch al een breder publiek aan, dan met harde gitaren op de achtergrond. (Ben direct benieuwd hoe een combi tussen die twee dan weer zou klinken; kom je dan wellicht bij Vanilla Ninja uit?)

De Uitvoering

Om bij het Linkin Park-gevoel te blijven: dat is veel meer aanwezig als de Turkse metalgroep MaNga op het podium staat. Sowieso al omdat ze een band zijn, en zich ook als dusdanig presenteren op het podium. Maar ook omdat We could be the same, net als veel andere nummers van MaNga, sterk leunt op een simpel maar zeer catchy deuntje- net zoals onder andere In the end en Faint.

Een frisse, jeugdige uitstraling dus: precies wat Gjoko Taneski direct al mist. Zijn lied Jas ja imam silata klinkt in de refreinen al ietwat cliché; de gitaren kunnen dat imago maar nauwelijks opfrissen en de rapper lijkt ietwat verdwaald op het podium. Toch nog wat overeenkomst dus met Linkin Park, die er op een Eurovisiepodium waarschijnlijk net zo verdwaald uit zouden zien.

Rap en rock op één podium; de jongens van Linkin Park werden er populair mee

De Kansen

Tel de zeventiende startplaats, een miljoen diaspora votes, drie minuten kwaliteitsmuziek en honderdduizenden jonge fans bij elkaar op en wat krijg je dan? Één vrijwel zeker ticket voor de finale. Ook Macedonie lootte niet slecht, en kan met een lied in de eigen taal ook genoeg punten sprokkelen voor kwalificatie in de wat zwakkere eerste halve finale. Maar daar houden de overeenkomsten toch wel op; klasseartiesten als MaNga zullen immers ook door een jury worden gewaardeerd en dus kan er volgens The Road to Oslo maar één de top tien halen: Turkije.

Turkije zal met de populaire metalband MaNga opnieuw de top 10 halen

En nu jullie! Zoek de verschillen, beantwoord de vraag en reageer gerust, maar vergeet niet: je móét kiezen: Turkije, of toch Macedonie?