Goede wil is niet genoeg

‘Een keertje verliezen is niet erg, zo lang je er maar van leert’. Dat zei mijn tenniscoach tegen me nadat ik op knullige wijze een belangrijke wedstrijd uit handen had gegeven. Terwijl ik naar hem luisterde wist ik één ding zeker: nooit meer op deze manier. Nederland heeft op het Songfestival vaak genoeg verloren. Wat heeft men daar van geleerd?

Wij als website hebben vaak kritiek gehad op het Nederlandse selectiebeleid. Maar één ding moet je de keuzeheren nageven: de wil om te verbeteren is absoluut aanwezig. Zo zijn vanaf 2009 veel inzendingen direct terug te voeren op geleerde lessen uit het jaar ervoor.

Geen sprake van een Lena-wave

Het copyscenario lag al klaar. Na het grote succes van Lena en Tom Dice in Oslo, zou Düsseldorf overspoeld worden door kleine liedjes en echte muziek. Een voorspelling die mij als muziek in de oren klonk. Inmiddels is een groot deel van de inzendingen gekozen, maar van een Lena-wave is nog totaal geen sprake. De geschiedenis weigert zichzelf te herhalen.

Safura spreekt meer tot de verbeelding van de nieuwe lichting Eurovisiedeelnemers

In Oslo triomfeerde de eenvoud. Simpele liedjes verrasten vriend en vijand, mede dankzij steun van de in ere herstelde vakjury. Sterk ingeschatte dansnummers uit Griekenland, IJsland en Bulgarije legden het allemaal af; ook het Nederlandse volksfeestje werd wreed verstoord. Het was het jaar van de echte muziek. Van stil staan met een gitaar, van dansen als voor je eigen badkamerspiegel.

De schrijvers van het ietwat cynische copyscenario hadden de geschiedenis aan hun zijde. Trendsetting is niets onbekends op het Songfestival, zo bewijst ook de ethnopoprevolutie die Sertab in 2003 ontketende. Het genre is nog altijd niet van het Eurovisiepodium weg te denken. Toen de eerste inzendingen van 2011 bekend werden gemaakt, leek een nieuwe generatie Lenaatjes en Tommekes in de maak. Zwitserland trapte af, Finland volgde en ook de Nederlandse 3J’s pasten prima in het rijtje.

Toch liep het al snel anders. Met het Ierse duo Jedward voorop koos het ene na het andere land voor dance, ethno of een ouderwetse Zweedse stamper. Het Noorse lied Haba haba heeft weliswaar authentieke Afrikaanse elementen, maar past ook prima in de Euroclub. Niet dat er dit jaar meer getrommeld en gedanst zal worden dan andere jaren, absoluut niet zelfs. Maar misschien wel meer dan van te voren was verwacht.

Het aantal echte en simpele liedjes ligt niet veel hoger dan normaal. En dat terwijl de keuzes zeker voor handen waren. De mogelijkheden waren eindeloos, bijvoorbeeld in landen als UK en Denemarken. Maar in plaats van het klonen van Lena en Tom Dice, is het met name Safura die navolging vindt. De Azerbeidjaanse nummer vijf van vorig jaar wordt met name treffend gepersifleerd door Slowakije en Oekraïne, terwijl Nikki Kavanagh het in Ierland net niet haalde.

Het zijn vergelijkingen die we elk jaar kunnen maken. Dat is tevens het gevoel dat ik bij de inzendingen van dit jaar krijg. Er valt genoeg over te zeggen, maar erg uit de toon valt het allemaal niet. Er is geen hoos aan mannen met een gitaar, en ergens vind ik dat wel jammer. Want toegegeven, Lena en Tom waren ook mijn helden. Met wat meer acoustisch werk in Düsseldorf had ik geen moeite gehad.

Misschien hebben de Zwitserse en Finse inzendingen andere landen afgeschrikt. Want een overkill aan eenvoud kan ook nadelige effecten hebben; spektakel valt dan meer op, en kan toeslaan zoals Lordi dat deed in 2006. Wat dat betreft is de huidige liedjesverdeling een zegen voor iedereen. Voor Paradise Oskar, Anna Rossinelli, voor Lena die weer terug is. En ook voor de 3J’s.

Steef van Gorkum

Bedankt voor het cynisme

Het Eurovisie Songfestival doet als programma nooit mee aan de verkiezingen voor de Gouden Televizierring. Toch kon organisator AVRO ook afgelopen vrijdag weer niet om het liedjesfestijn heen. Het gala van de Nederlandse televisie zat vol met subtiele en minder subtiele referenties aan het Songfestival. Maar dan wel doorspekt met typisch Hollands cynisme.

De afgelopen maanden maanden kijken mijn moeder, mijn broertje en ik vooral DVD’s. Maar als er geoordeeld mag worden over dat wat ons op televisie voorgeschoteld wordt, staan we graag vooraan en dus moest Lost vrijdagavond plaatsmaken voor het Televiziergala. Favoriet was Wie is de Mol, de spelshow die volgens ons nu toch eindelijk de ring verdiend had.

Voor wie het niet weet: De Televizierring is de prijs voor het beste Nederlandse televisieprogramma van het afgelopen jaar. De uitreiking daarvan gaat gepaard met een algehele terugblik op het voorbije televisieseizoen. Het Songfestival doet als eenmalig evenement niet mee aan de verkiezing- evenals bijvoorbeeld Koninginnedag- en zou naar mijn mening ook kansloos zijn in Nederland. Als het Songfestival in shows als deze niet vermeden kan worden, dan refereert men er het liefste aan met een sneer of een uitvergroot vooroordeel.

Positief verrast was ik dan ook toen Ralf Mackenbach opdook in de top tien van ‘Meest indrukwekkende tv-momenten van 2010′. Dit was echter niet de laatste Eurovisievermelding in de show. Toen in diezelfde top tien de chaos op het Nationaal Songfestival voorbij kwam (Pierre Kartner’s gebazel werd alleen verslagen door Premier Balkenende’s uitspraak “U kijkt zo lief”) wilde ik het liefst diep wegzakken in mijn stoel. Even later werd ook Cornald Maas uit het publiek gehaald. Speciaal voor hem zong Sieneke een aangepaste versie van Sha-la-lie, met een tekst gebaseerd op de Twitter-rel rondom Maas.

De boze brief naar de AVRO was in mijn hoofd al half af, toen mijn moeder me op andere gedachten bracht. “Typisch Nederlands”, stelde ze geamuseerd, “lekker alles afkraken”. Ik denk dat ze gelijk heeft. Cynisme is een eigenschap die hier niet afgekeurd wordt- eerder gewaardeerd. Johan Derksen en Maarten van Rossum vormen de ideale voorbeelden.

Het hoort bij Nederland om te zeuren en te klagen. En dus ga ik er niet meer teveel aandacht aan besteden, en zeker geen boze brief naar de AVRO sturen. Het was immers veel erger geweest als het Televiziergala een geheel Songfestivalloze avond was geworden. Of als we, zoals Wie is de Mol, voor de zoveelste keer de strijd verloren hadden. Hoe neerbuigend ook, één ding was na de uitzending meer dan duidelijk. Om het Songfestival kan niemand heen.

Steef van Gorkum

Het draait om motivatie

Het Songfestival is bij de inwoners van Nederland steeds minder populair. Maar ook veel bekende artiesten staan niet meer te springen om deelname. Met als gevolg dat de Nationale Songfestivals de afgelopen jaren gevuld waren met artiesten die je op de tennisbaan nog niet zou herkennen.

Een week geleden was het kermis in Bodegraven. Een heerlijk excuus om met vrienden en familie bij elkaar te komen en veel te veel geld uit te geven. En passent komt er nog wel eens wat Songfestivalmuziek voorbij. Madcon, Jessy Matador en Lena waren populair dit jaar. Maar ook Sieneke deed de Bodegraafse kermis aan- in levende lijve zowaar.

Behalve haar eigen ‘Ik ben verliefd’ bracht Sieneke meerdere covers van andere Songfestivalliedjes ten gehore. Het publiek vond het prachtig, van de kritiek voorafgaand aan het Songfestival was niets meer te merken. En toegegeven, het is ook een aandoenlijke meid. Ik heb haar in Nijmegen en in Oslo geïnterviewd en nu ik haar voor een enthousiaste menigte dorpsgenoten zag staan, gunde ik haar dat succes ook wel.

Wellicht ligt er voor Sieneke in haar genre nog een aardige toekomst in het verschiet. Ik zie haar best een duet met Frans Bauer doen en een leuk hitje scoren; ze heeft het voordeel van een uitgesproken doelgroep. Maar daarmee is ze in Nederland wel uitzondering. Het leeuwendeel van de artiesten die de afgelopen jaren aan de voorrondes deelnam, bleef voornamelijk ‘bekend’ van dat ene Songfestivalnummer.

Een treffend voorbeeld daarvan bemerkte ik afgelopen week. Songfestivalweblog meldde dat Sandy Kandau (NSF ’00) een nieuw nummer had gelanceerd, en bij het lezen van die naam fronste ik een wenkbrauw. Dat is ook toevallig! Afgelopen voorjaarscompetitie heb ik met mijn team tegen een Sandy Kandau getennist. Een blik op haar website nam de laatste twijfel weg: zonder het zelf te weten had ik tegen een songfestivalartieste gespeeld. Maar zelfs ik, als festivalfan, had destijds geen flauw idee wie ze was.

Wat bereiken Songfestivalartiesten doorgaans met hun inzendingen? Uiteraard wordt niet iedereen een Abba; vaak blijft de aandacht beperkt tot één hitje. Zeker in landen als Nederland, waar onbekende artiesten meedoen die rondom hun deelname plots gehypt worden. Dit staat in schril contrast met landen waar het gebruikelijker is gevestigde namen naar het festival te sturen, en het zorgt ook meteen voor een verschil in intentie waarmee artiesten naar het Songfestival gaan.

Het Songfestival is in Nederland bij de doorsnee inwoner al niet echt populair, maar bij de deelnemende artiesten is de passie ook vaak ver te zoeken. Treble hoopte in 2006 naar eigen zeggen vooral ‘de carrière nieuw leven in te blazen’. Als dat de belangrijkste motivatie is voor deelname, is het ook voor de hand liggend dat artiesten meer bezig zijn met publiciteit dan met een goed resultaat op het festival. Promotiecampagnes worden dan belangrijker dan het schrijven van een goed liedje, met alle gevolgen van dien.

Van de jonge talenten die überhaupt nog geen carrière hadden, is zo’n houding nog wel te begrijpen. Maar het gebrek aan enthousiasme bij de in 2009 vermeend kandidate Anouk zegt veel over de houding in Nederland ten opzichte van het Songfestival. Ook de 3J’s hebben aangegeven dat ze voorheen bewust nooit naar het Songfestival keken. Ik houd mijn hart vast.

Vertrossing van het Songfestival

Het hing al een tijd in de lucht, maar de TROS heeft nu eindelijk de knoop doorgehakt: Cornald Maas moet weg als commentator van het Songfestival. Aanleiding is een bericht dat Cornald plaatste op Twitter: ‘Grappige exportproducten heeft Nederland: Sieneke, Joran van der Sloot en de PVV.’ Maas is het er niet mee eens en heeft de voorzitter van de Nederlandse Publieke Omroep (NPO) Henk Hagoort gemaild. 

Het wrikte al geruime tijd tussen Cornald en de TROS. In de aanloop naar het festival liet de Grootste Familie van Nederland steeds vaker merken de touwtjes strak in handen te nemen. Het Songfestival moest grondig ‘vertrost’ worden met een lied van Vader Abraham, een voorronde zonder televoting en: een commentator uit het eigen bestand.

Lang zag het er naar uit dat Cornald Maas dit jaar niet meer mee zou kunnen naar het Songfestival. Compromis was uiteindelijk dat hij samen met ‘opgewekte TROS-presentator’ Daniel Dekker de liedjes van commentaar voorzag. Tijdens de uitzending zorgde dit al voor steken onder water, al leek Dekker de cynische ondertoon niet altijd goed te vatten. De omroepbazen van de TROS uiteraard wel, en destijds moet al besloten zijn om volgend jaar een andere commentator aan te stellen.

De tweet over Sieneke, de PVV en Joran was niet meer dan een prachtige aanleiding om te doen wat al veel langer in de planning stond: Cornald Maas eruit gooien. Hij was immers het enige aan het afgelopen Songfestival dat nog enigszins aan het NOS tijdperk deed denken. De drie minuten die Nederland op het podium bracht waren de TROS ten voeten uit. Dat stoorde een heleboel fans- en het stoorde ook Cornald Maas.

‘Het Songfestival gaat heel Nederland aan, niet alleen de TROS’, roept hij nu dan ook, maar het kalf is al verdronken. Het hele Songfestivalseizoen werd overschaduwd door eigenzinnige keuzes en regenteske trekjes. Kritische pers werd van het festival geweerd, tientallen perskaarten werden na toezegging alsnog ingetrokken. Aanbiedingen van grote componisten werden genegeerd, evenals de kritiek op het lied toen dat eenmaal bekend gemaakt was.

Natuurlijk heeft de TROS haar eigen belangen, en haar eigen doelgroep. De TROS presenteert zichzelf nog steeds als de enige ‘onverzuilde omroep’, maar heeft ontegenzeggelijk een eigen stijl, een uitgesproken koers. Dat is ook precies de reden waarom het festival hier nooit terecht had moeten komen; net zo min overigens als bij de AVRO of de NCRV. Cornald Maas heeft gelijk: het Songfestival gaat iedereen aan.

Juist voor dat soort programma’s is een overkoepelende publieke omroep in het leven geroepen: de NOS. Maar die stootte het festival af wegens financiële overwegingen. Voor voetbalrechten mocht vervolgens wel in de buidel worden getast. Logisch, vinden wij dan: voetbal levert betere kijkcijfers, en een tv-zender moet nu eenmaal commercieel denken. Toch?

Voor de NOS is dit echter een doodzonde. Als publieke omroep ontleent het zijn bestaansrecht aan het faciliteren van programma’s die anders zouden sneuvelen. Voetbal valt daar duidelijk niet onder; het Songfestival staat -helaas- veel meer op de tocht. En dus had de NOS zich daar hard voor moeten maken. Dat had ons het afgelopen jaar veel problemen bespaard- en Cornald Maas ook.

Bij de NOS had Maas als Songfestivalexpert altijd veel bewegingsvrijheid. Het afgelopen jaar bij de TROS leverde hij af en toe kritiek, maar beet hij vooral vaak op z’n tong. De immer kritische Songfestivalfan vond dit laf,  maar veel andere opties waren er niet. De rel rondom de tweet bewijst dat slechts een kleine aanleiding nodig was om Cornald weg te sturen. En nu het zover is, gaan wij het als fans merken ook.

De TROS stuurt de kritische commentator weg omdat hij niet bij de omroep past; niet omdat hij niet geschikt is voor zijn functie. Dat is een redenatie die ik als fan niet kan accepteren. En dus heeft niet alleen Cornald Maas een mailtje naar Henk Hagoort gestuurd; de mijne zit ook al op de post. Doen jullie mee?

Cornald Maas en TROS directeur Peter Kuipers aan één tafel bij de presentatie van de Songfestivalplannen voor dit jaar

Jacob overtuigend de beste

De Vlaming Jacob mag zich een jaar lang ‘Road to Oslo-Eurovisiekenner’ noemen. Na een stevige telling van de punten bleek dat hij met kop en schouders boven de rest uitstak. De winst heeft Jacob met name te danken aan zijn finalepronostiek, waarin hij de nummers 1 en 2 goed voorspelde.

De eerste halve finale werd gewonnen door Karin. In de tweede halve finale zou zij opnieuw gewonnen hebben, ware het niet dat redactielid Steef met 76 punten veruit de beste score haalde. Hij nam daarmee direct de kop over. In de finale was Jacob echter zonder enige twijfel de beste. Naast Duitsland en Turkije zette hij ook Armenie en Griekenland op de juiste plek, en draaide hij Denemarken en Azerbeidzjan om. Zoals veel deelnemers vergiste hij zich alleen in Israel en Noorwegen.

De uitslag was al met al ook behoorlijk verrassend op sommige punten. De redactie van The Road to Oslo was achteraf teleurgesteld over de prestaties van Israel, maar zeer aangenaam verrast over het goede optreden van Belgie en Duitsland. Met de winnaar kunnen wij absoluut leven, en er wordt al hard gewerkt aan de opzet voor een mogelijke Road to Berlin.

Tot het zover is willen wij al onze trouwe lezers enorm bedanken voor de aandacht en de reacties. Door jullie is The Road to Oslo nu een steeds populairdere songfestivalsite, die gemakkelijk via Google wordt gevonden. Blijf het nieuws vooral volgen en reageer met vragen en opmerkingen. Wij zijn er door en voor jullie!

De Vlaming Jacob, fan van het eerste uur, wint het Road to Oslo-promopakket

De volledige uitslag vind je hieronder:

1. Jacob                    (60, 68, 92)         220pt
2. Karin                     (67, 69, 58)         194pt
3. Steef                    (62, 76, 53)         191pt
4. Tim                        (62, 58, 68)         188pt
5. Maarten             (66, 64, 53)         183pt
6. James                  (65, 60, 56)         181pt
7. Luuk                     (53, 64, 51)         168pt
8. Hendrik               (55, 67, 44)         166pt
9. Brabo nr 1          (43, 60, 39)         142pt
10. Pim                       (18, 63, 54)         135pt
11. Joelle                   (18, 55, 56)         129pt
12. Adriaan               (18, 18, 66)         102pt
13. Hebbuzz             (18, 18, 61)         097pt

Dubbelblog: Hendrik en Steef over Semi 1

Woensdag 26 mei om 13.30; elfde live verslag vanuit de EBU werkplekken in Oslo.

Gisteravond vond de eerste echte liveshow plaats, en dus was de redactie van Road to Oslo ook aanwezig in de zaal. Hendrik en Steef bloggen samen over de show, de uitslag en de afterparty.

Redactieleden Steef en Hendrik zitten klaar voor de eerste halve finale

Over de show

Hendrik: “Het was nogal een gedoe, van te voren. Eerst was ik vroeg de zaal in gegaan om de drukte voor te zijn. Daarna werd ik gebeld dat ik naar buiten moest komen omdat iemand eindelijk mijn OGAE lidmaatschapskaart kwam brengen. Erg fijn natuurlijk, zeker omdat ik nu ook de Euroclub in kan. Probleem was alleen dat ik daarna niet meer naar binnen kon!”

Steef: “Tot kort van te voren was ik nog druk aan het schrijven in het perscentrum. Uiteindelijk samen met Yaron naar binnen gelopen, druk discussierend over mijn favoriet Slowakije en de zijne, Finland. Allebei nog onwetend dat dat nu juist de twee negatieve verrassingen zouden worden. Ik was bij de beveiliging nog bijna mijn lenzenvloeistof kwijtgeraakt. Gelukkig begreep de mevrouw dat het geen explosieven waren.”

Hendrik: “De show was echt prima georganiseerd! Leuke acts vooraf om de sfeer erin te krijgen. De zaal was niet vol maar sfeer was er zeker. De semi was niet eens zo sterk, maar ik heb het toch prima naar m’n zin gehad.”

Over de uitslag

Steef: “Tijdens de show raakte ik steeds overtuigder van mijn lijstje van 10, met name mijn eerste 8. Maar toen kwamen er een aantal verrassingen doorheen. Rusland, Belarus, Portugal… Ik begon sterk te vrezen voor Tom Dice en hijzelf kneep hem ook volgens mij! Uiteindelijk was ik erg opgelucht dat hij erdoor was. Dat maakte de Slowaakse uitschakeling wel draaglijker.”

Hendrik: “Iedereen rouwt hier om Finland, maar ik had vooral graag Slowakije erbij gezien. Verder was de uitslag wel grappig. Telkens als een land in beeld kwam, ging het door. Aan het begin hoorde ik Steef prevelen, Bosnia, Bosnia, en jawel daar waren ze. Verder leuk om te zien dat het publiek als één man ging staan voor Tom Dice, en in koor boe riep toen Rusland door ging.”

Over de Afterparty

Hendrik: “Het was tof om eindelijk eens in de Euroclub te zijn. Aan het begin hadden we het wel gezellig, ze draaiden klassiekers gecombineerd met een hoop Nederlandse liedjes. Edsilia, Hind en zelfs Sha la lie. Op een gegeven moment kwam er één of andere gelegenheidsgroep optreden. En niet eens met Songfestivalliedjes, nee, vage rock en roll covers.”

Steef: “We hadden het wel gezien voor die avond en wilden wat slaap pakken om er woensdagavond weer tegenaan te gaan. Bij de bushalte bleek echter dat de nachtbussen pas vanaf 04.00 vertrekken. Dan uit nood maar een taxi gepakt. Prijs viel best mee. Woensdagavond hopen we op een betere party, we hebben afgesproken met wat Israeliers en Zweden.”

Dankzij een taxi konden we vanmorgen weer gewoon aan het ontbijt verschijnen

De redactie van The Road to Oslo

nb. All pictures on this blog are owned by Steef van Gorkum. Using them without asking me first, is of course prohibited.

Mijn eerste repetitie

Woensdag 19 mei om 16.30; tweede live verslag vanuit de EBU werkplekken in Oslo.

Een Mc Donalds is het niet geworden. Wel een lekker makkelijk broodje kebab. De man die het me verkocht vond me volgens mij wel grappig met die ESF-passen om m’n nek, en gaf me een enorme portie. Ben lekker in een parkje gaan zitten, heb gegeten en daarna nog even door de haven van Oslo gelopen. Ik wil tenslotte ook nog wat van de stad zien.

Vanmorgen stond ik om 6.45 op om mijn eerste repetitie bij te wonen. Niet alleen voor mij was het de eerste keer; ook Sieneke maakte haar ‘Eurovisiedebuut’. Het was tevens mijn eerste filmmoment voor Nijmegen 1, maar ik kreeg het statief al direct niet aan de praat en liet het daarom in het hotel.

Just me and my hotel 😉

Eenmaal bij de repetities werd ik erop geattendeerd dat het gebruik van draadloze microfoons niet was toegestaan. Oeps! Ik had geen kabels bij me, dus was ik aangewezen op het omgevingsgeluid. Niet ideaal, maar het werkt. Ik baal er alleen van dat ik me dat niet tevoren gerealiseerd heb, moet ik wel toegeven.

Er is echter één confession die me nog meer moeite kost. Waar ik dus worstelde met mijn geluid, was er, ik kan er niks anders van maken, helemaal niets aan te merken op de zang van Sieneke. En dat nepdraaiorgel ziet er met de lichteffecten best leuk uit.

De achtergronden bij Nederland zijn groen-oranje, een beetje een bonte boel die mij doet denken aan Dustin the Turkey. Er kwamen veel mensen op de Nederlandse repetitie af, en ook op het persmoment na afloop. Alleen… daar was geen Sieneke.

Tijdens de repetities knalde haar stem nog feilloos door alle boxen, maar de persconferentie sloeg ze over. Twee delegatieleden kwamen uitleggen dat Sieneke alleen op de foto kon gaan, maar geen vragen kon beantwoorden. Deelname aan de halve finale komt niet in gevaar.

The other countries

Direct na Nederland komt Roemenie. Het lied doet me niet zoveel, maar het duo spat wel van het scherm af. De tweezijdige piano is mee, en de dame kan zowaar ook vrij goed zingen. De hoge noot op het einde haalt ze moeiteloos; hij daarentegen is vocaal en qua Engels niet zo sterk.

De repetitie van Roemenie leek me van belang voor Sieneke volgers, dus die heb ik ook maar op video vastgelegd. De Nederlandse persconferentie voorkwam helaas dat ik ook Slovenie kon zien. Daarna heen en weer gependeld tussen mijn laptop en de zaal, zodat ik kon inladen en repetities volgen tegelijkertijd.

Mijn www.eurovision.tv  werkplek helpt daar enorm bij; ik kan er mijn computer veilig aan laten staan en weglopen als ik iets anders wil doen. Dat was mijn redding vandaag, ik heb nog een flink aantal repetities mee kunnen maken. Bulgarije bijvoorbeeld, waar druk gediscussieerd werd over een mogelijke Engelse versie van het lied. Uitkomst is waarschijnlijk een 50-50 verdeling; half Bulgaars dus.

Met Ierland was het erger gesteld. Tijdens het repeteren zingt een artiest zijn liedje meerdere keren. Voordeel van pendelen tussen perscentrum en repetitiezaal is dus dat je om beurten een uitvoering live, en op tv-scherm ziet. In de zaal kreeg ik kippenvel van de Ierse uitvoering, en de rest van de journalisten met mij. In het perscentrum kon je beter het geluid afzetten.

Tijdens de persconferentie durfde niemand ernaar te vragen (ik werd overgeslagen tijdens het vragenrondje), en Niamh brulde enthousiast toen iemand vroeg of ze haar winnende liedje wilde zingen: ‘Which winning song? Ooh, you mean the old one…’ Ik laat in het midden welk van de twee uitvoeringen het bij het rechte eind had, maar ik kan me voorstellen dat tv-kijkers volgende week vinden dat Niamh de finale niet verdient.

Georgie zong wel verrassend goed. Het lied blijft verder wat saai, en daarom is er een nogal uitbundige choreografie omheen bedacht. Nergens voor nodig; de stem op zich is goed en een matig lied fleur je niet op met een act die er niet bij past. Kroatie, ook met een ballad het podium op, hield het rustiger. De zang was ook hier prima, en buiten wat technische probleempjes met de monitor ging het daar allemaal prima.

De echte knaller kwam echter pas op het einde: de Turkse repetitie. Tijdens het verzenden van de filmpjes naar Nijmegen 1 vond ik tijd om erheen te gaan, maar ik was niet de enige. Een menigte had zich verzameld, om maar ook op het podium. MaNga heeft by far het meest professionele productieteam rondom zich. Ook de persconferentie zat goed in elkaar.

Ik was al fan van MaNga, maar van hun presentatie hier kun je alleen maar onder de indruk zijn. De persconferentie was voor mij het moment om de schroom van me af te gooien. Tijdens de vragenronde kwam ik er nu wél tussen met ‘by which bands or music have you been influenced?’ Antwoord was de metalmuziek van na ’94 (onder andere Linkin Park dus, een vergelijking die ik zelf snel maak). Na afloop van de persconferentie ook nog maar even met mijn helden op de foto.

MaNga en ik na de Turkse persconferentie

Al met al een drukke maar heerlijke dag. Veel gedaan, veel gezien en ik heb eindelijk het idee dat ik een beetje doorheb hoe het hier allemaal werkt. Ben erg benieuwd naar de repetities van morgen. Weet nog niet waar ik vanavond ga eten, en of ik nog naar de Euroclub ga. Ben eigenlijk best wel moe. Maar minstens zo voldaan over wat ik tot nu toe al heb mogen meemaken.

Tot slot nog de repetitiebarometer, waarin ik NIET aangeef hoe goed ik een lied vind, maar hoe mijn mening eventueel is veranderd na het zien van de repetitie:

Nederland +
Roemenie =
Bulgarije =
Georgie +
Ierland –
Kroatie +
Turkije ++

Steef van Gorkum

nb. All pictures on this blog are owned by Steef van Gorkum. Using them without asking me first, is of course prohibited.

Vanaf morgen: Road through Oslo!

Alle aswolken ten spijt, vertrekt morgenochtend om 10.30 mijn vlucht naar Oslo Sandefjord. Na een maandenlange Road to Oslo is het dus tijd voor The Road THROUGH Oslo; een dagelijkse live report over alles wat zich in het Eurovisiedorp afspeelt.

Het was wel even schrikken, toen ik hoorde dat tot en met 14.00 vanmiddag alle vluchten waren gecanceld. In de loop van de dag sijpelde echter het goede nieuws door. Morgen wordt er naar alle waarschijnlijkheid weer gevlogen. En dan is het tijd geworden voor de big deal.

Volg vanaf morgen de live reports vanuit Oslo!

Road through Oslo is dé perfecte manier om het festival van huis uit te volgen alsof je er zelf bij bent. Door het open karakter dat wij ons hebben aangemeten, krijg je als lezer álles te zien wat de redactieleden ook zien. Vanaf morgen ben ik present, en vanaf zondag komt Hendrik me ondersteunen. Dichterbij het Songfestival kun je niet komen!

De Telenor Arena: decor van het komende Eurovisie Songfestival

Steef van Gorkum

Behalve The Road to Oslo kun je ook elke dag terecht op:

www.nijmegen1.nu
(ook op televisie, als je digitale tv ontvangt of in regio Nijmegen woont)
www.eurovision.tv
(engelstalig)
www.antenna.nl/nsk
(website van mijn stageadres De Nijmeegse Stadskrant)

Interview met Sieneke

Shot 1: Sieneke, die breed lachend een bos bloemen van burgemeester Thom de Graaf aanneemt. Shot 2: de twee samen, babbelend bij een beker koffie. Dan nog een leuke quote tot slot. Binnenkomen, item schieten, en weer weggaan. Beeldjournalistiek is een wervelwind, en ik werd vandaag omver geblazen. 

Om de nieuwsuitzending met daarin mijn interview te bekijken, klik je hier

Vanochtend vroeg meldde ik me bij het lokale tv-station Nijmegen 1. Er werd me verteld welke cameraman met me mee zou gaan. ‘Heb je je wel goed voorbereid?’ Natuurlijk had ik dat. Ik had me voorgesteld hoe het zou gaan. Eerst een gesprekje tussen burgemeester en Sieneke, dan wat semispontane kiekjes, en daarna een apart persmoment, waar de media om beurten wat vragen aan Sieneke zouden kunnen stellen.

Foto: Lars Schwachöfer (Nijmeegse Stadskrant)

Het ging natuurlijk totaal niet zo. Al bij het eerste slokje koffie dat Sieneke nam, siste de cameraman in m’n oor dat ik het statief van de camera moest opzetten. Ik antwoordde naar eerlijkheid dat ik niet eens wist hoe; ik ben een schrijver, geen rtv-journalist! Hij duwde me dan maar vast de microfoon in handen. Dichterbij moest ik staan. Nee, nóg dichterbij: het gesprekje tussen De Graaf en Sieneke moest al goed op tape staan.

Het voelde wat vreemd en onbeleefd om zo dicht op het tweetal te kruipen, maar dat was vast zoals het hoorde; ik volgde de hint op. De Graaf en Sieneke kletsten ondertussen beleefd verder. Over het liedje, over de Nijmeegse trots en over het draaiorgel dat te zwaar is. ‘Misschien één van bordkarton?’, suggereerde de burgemeester, zich niet realiserend dat hij daarmee een oude songfestivalact aanhaalde (huiskamervraag: wie?)

‘Tijd om er tussen te kruipen’, hoorde ik plots vanachter me. Wat? Nu? Niks geen apart persmoment dus! Ik moet mijn vragen nu stellen, dwars door de babbel heen. Tijd om me af te vragen of dat wel zo hoorde, was er niet: ik moest er maar vanuit gaan. De Graaf zou als ex-landelijk politicus ook wel weten hoe zoiets werkt. Ik hoefde alleen maar te wachten tot hij zou stoppen met praten. Maar dat deed hij niet.

Foto: Lars Schwachöfer (Nijmeegse Stadskrant)

‘Ertussen!’ Minder vrijblijvend deze keer, en in een fractie van een seconde realiseerde ik me wat de bedoeling was: ik moest gewoon keihard inbreken in het gesprek. ‘Ik ben hier niet voor gemaakt’, dacht ik nog, maar een weg terug was er niet, en na wat aarzelingen hoorde ik mezelf plots zeggen: ‘Burgemeester, waarom zoveel lokale aandacht voor een toch internationaal evenement? Hoe kan Sieneke haar Nijmeegse identiteit uitdragen in Oslo?’ 

Na een keurig voorbereid antwoord van de burgemeester over haar Nijmeegse tongval, en een leuk toeristisch petje dat Sieneke tijdens de repetities op zou kunnen zetten, draaide ik met microfoon en al naar het andere eind van de tafel. ‘Heb je zin in je reis naar Oslo of vind je het ook wel een beetje eng?’ Natuurlijk vond ze het eng, voor het eerst zonder ouders naar het buitenland. Gaat er dan niemand uit haar omgeving mee? En welke Eurovisielanden draait ze zelf graag op haar Ipod?

‘Ah, Finland en België… Nou, als dat je concurrenten zijn moeten we daar in ieder geval niet op stemmen’. Een indirect maar duidelijk signaal: de burgemeester probeerde met een grap de regie van het gesprek weer over te nemen. Ik liet het gebeuren, tegelijkertijd realiserend dat ik te lief, te verlegen en vooral te traag ben voor dit soort rtv-journalistiek. De cameraman leek echter zeer tevreden. Hij knikte naar me, zei ‘ik heb alles’ en borg zijn spullen op. 

Voor mij is het duidelijk: snelle journalistiek is aan mij niet besteed. Ik ben een schrijver in hart en nieren, iemand die zijn woorden het liefst zorgvuldig kiest en de tijd neemt om zijn product eindeloos te perfectioneren. In Oslo ga ik dan wel met een camera op stap voor Nijmegen 1, maar dan gaat het wel zoveel mogelijk op mijn manier. Een tv-column gaat het worden, met sfeerimpressies en korte interviewtjes, maar ook met goed overdacht ironisch commentaar achteraf.

Na afloop van het gesprek met de burgemeester zag ik toch nog kans om even apart met Sieneke kennis te maken. Ik vertelde dat ik, net als zijzelf, ook op 18 mei naar Oslo vertrek en daar die periode zal zijn (Wat denken jullie, zou ik in het zelfde vliegtuig zitten?). De hoop was natuurlijk dat ze mijn gezicht zou onthouden, zodat het contact in Oslo wat makkelijker verloopt. En dat lijkt zowaar gelukt; bij het verlaten van het stadshuis draaide Sieneke zich nog één keer om en zei: ‘Nou, en jou zie ik dan waarschijnlijk nog wel in Oslo!’. En of!

Steef van Gorkum

Foto: Lars Schwachöfer (Nijmeegse Stadskrant)

Klik hier en bekijk de nieuwsuitzending met daarin mijn interview!

En klik hier om Sieneke’s favoriete Eurovisieliedje te beluisteren!