Het geheim van Europa’s meest succesvolle voorronde

Zweden kiest vanavond zijn inzending voor Düsseldorf via de nog altijd mateloos populaire voorronde Melodifestivalen; een fenomeen in Songfestivalland. In 2008 keken 4,1 miljoen Zweden naar het nationale muziekfeest. Dat zijn cijfers die we in Nederland hooguit halen bij een belangrijke wedstrijd van het Nederlands voetbalteam. In Zweden is dit echter geen uitzondering. Hoe heeft Melodifestivalen zich geworteld in de Zweedse muziekcultuur?

Door Hendrik Kramer

De TROS probeerde het in Nederland met een soortgelijk systeem in 2003, 2004 en 2005 maar toen de NOS het in 2006 weer overnam werd er van het plan afgestapt. In Nederland moet een voorronde liefst zo snel en geruisloos mogelijk worden afgehandeld. Hoe anders is dat in Zweden. Zodra de Eurovisiefinale achter de rug is beginnen de Zweedse componisten al met het schrijven van hun liedje voor volgend jaar. Zweden is een gevestigd land als het gaat om het schrijven en produceren van popliedjes. De Zweedse componisten volgen op plaats drie na de Verenigde Staten en Engeland.

Dansen in de Euroclub

Twee weken geleden was ik nog in Oslo. Soms voelt het al als een eeuwigheid geleden, soms alsof ik er nog middenin sta. Nog altijd dans ik door de huiskamer, luisterend naar Eurovisiemuziek. Niet zozeer Lena’s Satellite, hoe geweldig ik dat lied ook vind. Nieuwe liedjes zijn mijn afspeellijst binnengedrongen- liedjes waarvan ik nooit had gedacht dat ik ernaar zou kunnen luisteren.

This article also appeared in English, titled ‘Comparing apples and oranges’, on
http://www.eurovisionfamily.tv/user/steefsteef/blog/?id=44492

Dit artikel verscheen ook in het Engels (zie bovenstaande link), getiteld ‘Appels en peren vergelijken’

Behalve toegang tot de repetities en de persconferenties, geeft een accreditatie ook toegang tot de Euroclub. Niet-journalisten kunnen uiteraard ook lid worden van OGAE om hier binnen te komen, en dat is zeker de moeite waard. Door goed naar Cornald Maas te luisteren de laatste jaren, wist ik dat dit de plaats was voor die ene extra quote. In het perscentrum hoor je wat elke journalist hoort, en artiesten kijken amper naar je om. Je kunt misschien een handtekening krijgen, maar meer ook niet.

Omdat ik een journalist ben en geen twaalf jaar oud jochie, wilde ik meer contact dan alleen dat. En inderdaad: Euroclub was dan de plek waar je moest zijn. Met wat hulp van Yaron, die veel meer ervaring had met dit soort situaties, kwam ik in contact met een aantal artiesten. Dit had leuke gesprekjes en quotes tot gevolg, die jullie je hopelijk nog wel kunnen herinneren. Met name de Moldaafse zanger en Jon Lilygreen uit Cyprus waren sympathiek en spraakzaam.

De hele Euroclub ervaring was iets totaal nieuws voor mij. Thuis in Nederland ga ik praktisch nooit uit, simpelweg omdat het niet in mijn ritme zit. Ik doe genoeg andere dingen, hou niet van alcohol en ook niet van de muziek die er vaak gedraaid wordt. En die muziek was nou net het grootste verschil tussen Euroclub en een eventueel café in Ede of Utrecht. Hier werd Songfestivalmuziek gedraaid; plots stond ik in een club met liedjes die ik allemaal ken!

Dat hoeft natuurlijk nog niet te zeggen dat het ook allemaal liedjes van mijn keuze zijn. Trouwe lezers weten ongeveer welke genres ik waardeer, anderen kunnen het hier nalezen, maar op één soort lied geef ik in ieder geval altijd af: de Zweedse eurostampers/Carolaschlagers. De simpelheid van deze liedjes is één van mijn favoriete stokpaardjes. Maar in de Euroclub is het uiteraard een geliefd genre, en ik snap nu ook waarom.

In de Euroclub herontdekte ik een aantal liedjes die ik aanvankelijk zo snel mogelijk weer had willen vergeten. Niveauloos, en allemaal hetzelfde- meer woorden maakte ik er doorgaans niet aan vuil. Iedereen die er net zo over denkt, zou ik willen aanraden volgend jaar in Duitsland tenminste één keer Euroclub te bezoeken. Na een avond luisteren naar Hero, Take me to your heaven, Manboy, Invincible en noem het verder maar op, zul je je realiseren dat die liedjes in ieder geval zeer geschikt zijn om een goed feest mee te organiseren.

Ik ben nog steeds een groot fan van Balkanballads in de stijl van Zjelko Joksimovic. Logisch ook: ik ga amper uit, en dans vrijwel nooit. Luisteren naar dat soort nummers is prachtig, maar na Oslo weet ik: als het eenmaal 03.00 is geweest wil je wat anders om op los te gaan. Muziek om naar te luisteren, is iets totaal anders dan muziek om op te bewegen. Het zijn twee verschillende werelden, die je eigenlijk niet met elkaar kunt vergelijken. Tenzij je Eurovisiefan bent, natuurlijk.

Get up and dance! (Inculto, Lithuania 2010)

Steef van Gorkum

nb. All pictures on this blog are owned by Steef van Gorkum. Using them without asking me first, is of course prohibited.