Karaoke in de Euroclub

Woensdag 8 mei om 12.00. Vijfde liveverslag vanuit de ontmoetingsruimte in het perscentrum in Malmö. Antwoord op lezersvragen, en karaoke in de Euroclub.

Vanochtend begon alweer de derde Songfestivaldag. Veel te vroeg, na het eerste EuroCafé feestje gisteravond. Maar ’s ochtends een vent, ’s avonds een vent, dus even op de tanden bijten! We waren weer vroeg in de Euroclub voor de eerste repetities, die op dit moment aan de gang zijn.

Alles gaat als vanzelf

Maandag 6 mei om 14.00. Eerste liveverslag vanuit de Viewing Room in Malmö. De reis verliep gladjes, nu is het tijd om aan te poten.

‘Het gaat allemaal als vanzelf’. Die woorden heb ik al vaak gesproken in de voorbereiding op Malmö, en de reisdag vandaag vormt geen uitzondering. Op wonderbaarlijk gladde wijze zijn Erik, Jill, Dennis en ik met accreditatiebadge, via het appartement, nu in het perscentrum aangekomen.

Roadtrip naar het Songfestival

Het vervoer naar het Songfestival is vaak symbolisch voor het festival zelf. Typerende voorbeelden uit het verleden doen me afvragen waar de combitrip van dit jaar precies op vooruitloopt. En wat biedt volgend jaar voor mogelijkheden? Dat is natuurlijk afhankelijk van het eindresultaat in Malmö.

Door de voorruit zie ik een landweggetje. Het is rustig buiten. Amper verkeer, een schraal zonnetje en zelfs geen koeien in de wei. Terwijl de zon af en toe flikkert tussen de wolken, dwalen mijn gedachten af naar drie jaar geleden. Aan de vooravond van het Songfestival in Oslo dreigde aswolken roet in het eten te gooien. En ik moest vier keer vliegen.

Sfeer proeven in Malmö

De zaal valt stil. ‘Heja Ulrik!’ roept een blond meisje in een roze jurkje. Op haar voorhoofd zijn in het zwart de letters “Tell the world I’m here” geschminkt. Als Danny Saucedo met gespeeld enthousiasme uitroept dat niet Ulrik, maar Sylvia Vrethammer de finale gehaald heeft, is het meisje ontroostbaar. Haar vader buigt zich vlug naar haar toe om uit te leggen dat dit een gefingeerde uitslag is, een oefening. Morgen pas wordt bekend of haar held de finale echt gehaald heeft.

Alle discussie over de kwaliteit van de huidige editie Melodifestivalen ten spijt – Zweden is en blijft het Songfestivalland bij uitstek. Ondanks de kritiek is het festival in Zweden mateloos populair. Letterlijk mateloos. Afgelopen vrijdag was de arena in Malmö zowat uitverkocht; we hebben het dan over de generale repetitie van de voorronde van de voorronde.

Storm voor de stilte

Het seizoen komt dit jaar vroeg op gang. De Zweden organiseren het Songfestival op hun eigen manier; nog nooit was er voor de jaarwisseling al zoveel bekend. Anouk gaat voor Nederland, Portugal doet niet mee en de finale in de Malmö Arena is al voorlopig uitverkocht. Het betekent dat dit Songfestivaljaar zich op een andere manier op gaat bouwen. Bevinden we ons in de storm voor de stilte? Een zwart gat ligt op de loer.

Het begon allemaal met de bekendmaking van de locatie van de Euroclub. Al snel daarna volgde informatie over de locatie en de ticketverkoop. Inmiddels is de finale al voorlopig uitverkocht. De Zweden leggen hun kaarten vliegensvlug op tafel. Waarschijnlijk omdat ze, net als met hun meeste Songfestivalbijdrages, een vooraf uitgedacht plan hadden. We willen het zus en zo, en niet anders. Voor sommige journalisten is dat stressen: alles kan vroeg, en alles MOET dus ook vroeg.

Ik mis Baku (2)

Dinsdag 29 mei om 14.00. Tweeëntwintigste en laatste liveverslag vanuit mijn moeder’s woonkamer in Bodegraven. Waarom Baku de beste gaststad van de voorbije jaren was.

Baku was wat mij betreft opnieuw een verbetering ten opzichte van Düsseldorf en Oslo. Niet per se qua deelnemende liedjes, maar wel qua reisbeleving. De voorbereiding was een onoverzichtelijke hel, maar toen alles eenmaal was geregeld wachtte een veel boeiendere ervaring dan in 2010 en 2011. Een stad waar ik anders nooit geweest zou zijn, in een cultuur die ik helemaal niet kende.

We mochten er niet in

Vrijdag 25 mei om 14.00. Negentiende liveverslag vanuit het appartement in Baku. Het is de dag van de halve finales, maar we mogen niet door.

Elk jaar een ander verhaal. Maar voor de buitenstaanders komt het elk jaar hetzelfde over. Zolang Nederland de finale niet haalt, lijkt het alsof er niets is veranderd. Alle verhalen zijn binnenkort weer vergeten. Toch vertel ik ze. Vanochtend op Radio 1 en Radio 3FM. En hier op deze website.

Slapen komt wel weer

Donderdag 24 mei om 15.00. Achttiende liveverslag vanuit het appartement in Baku. Ik raak vermoeid en ga met Friso een dagje op pad om uit te rusten.

Oh, wat zijn de nachten hier lang. Hoewel ik de laatste dagen amper echt ge-Euroclubt heb, ben ik compleet gesloopt door het vreemde ritme van ’s ochtends vroeg uit bed voor werk & radio, en ’s avonds om 00.00 aanwezig zijn bij een show of repetitie. Volgend jaar gaan we maar weer lekker naar een Central European Timezone land, als het aan mij ligt.

De beste feesten tot nu toe

Maandag 21 mei om 12.30. Dertiende liveverslag vanuit het perscentrum in Baku. De feesten worden beter, en ik heb mijn eerste interview voor 3FM gegeven.

Het Israëlisch feest was duidelijk het beste feest tot nu toe dit jaar. ‘Maar Steef, je zou toch naar Rusland gaan?’ Jazeker, maar het een bleek het ander niet uit te sluiten.

Georgians know how to party

Vrijdag 6 mei 2011. Achtste liveverslag vanuit het perscentrum in Düsseldorf.

Niets van de verhalen was overdreven. Georgiërs kunnen feesten geven! Gisteravond had ik voor het eerst het idee dat ik weer echt in de Euroclub was zoals vorig jaar. Niet dat ik nou zo heel laat ben gebleven; rond een uur of half twee ging ik met de meute weer naar buiten. Maar het was in ieder geval ontzettend gezellig.

Wat sowieso helpt is dat ik mijn eigen clubje mensen heb gevonden om mee op te trekken; een soort van gemengd Sovjetgroepje (laat het hen niet horen) van Russen, Wit Russen en Oekraïners. Dat maakt dat je er op dit soort avonden een stuk minder verloren bij loopt.