Sietse Bakker heeft gisteravond mijn eerste blog geplaatst op www.eurovision.tv . Na een dag wordt er al druk gereageerd; onder andere door een Armenier die ervan overtuigd is dat ik uit Azerbeidzjan kom omdat ik Armenie zo afkraak. Gek, ik vond mezelf eigenlijk best positief over Armenie, maar dat hoort er natuurlijk allemaal bij.
Lees het stuk op www.eurovision.tv/page/news?id=12523 in het Engels, of hieronder in een verkorte Nederlandse versie.
Eerlijkheid in zijn puurste vorm
Dit jaar gaat het ESF meer dan ooit over gevoelens. Thema is Share the moment, ook een thema dat direct een gevoel wil oproepen. Een ietwat nostalgisch gevoel misschien, van families en gezinnen die zaterdagavond bij elkaar zitten met borrelnootjes en puntenlijstjes, om het moment met elkaar te delen. Veel landen hebben geprobeerd hierop in te spelen, en proberen ook een bepaald gevoel op te roepen.
Misschien wel het mooiste compliment dat je als lied- of tekstschrijver kunt krijgen, is dat het écht is, puur, of eerlijk. In onze moderne maatschappij is dat blijkbaar niet meer vanzelfsprekend. Één van de veel gehoorde vooroordelen over het songfestival is dan ook dat het een commerciële bende is geworden en, let’s face it: dat soort nummers zitten er ook elk jaar wel tussen. Het is alleen aan ons als televoters, en dit jaar ook weer aan de vakjuries, om daar zo snel mogelijk mee af te rekenen.
Wij als fans, als mensen, als kijkers houden namelijk helemaal niet van commercieel. Ik ook niet, en mede daarom is België dit jaar mijn favoriet. Tom Dice, de Belgische artiest, staat nog aan het begin van zijn carrière. Het Belgische publiek kent hem van zijn X-factor cover Bleeding love, maar toen Tom gepresenteerd werd als de Eurovisie artiest rezen er twijfels: hij had immers nog geen enkele eigen hit gehad.
Precies die twijfels vormden de basis voor het lied Me and my guitar. Plots krijgt Tom de kans om in de muziek verder te gaan, in plaats van een nine-to-five job. Maar dat is een risico; een sprong in het diepe. De twijfel is te horen in zijn stem, zonder dat de kwaliteit van de zang daaronder te lijden heeft. ‘Tell me, did I got it wrong?’ België is het absolute toonbeeld van eerlijk- en echtheid.
Wat dan te denken van Zweden, dat met Idols zangeres Anna Bergendahl een uitvoerende heeft gekozen die te vergelijken is met België. Haar lied gaat zelfs letterlijk en expliciet over echtheid en jezelf zijn: This is my life, and I can’t be no one else. De typisch Zweedse (over)productie, het achtergrondkoor en alles daaromheen zetten naar mijn smaak de sfeer weliswaar overtuigend neer, maar halen ook de scherpe randjes er wel vanaf. Niet meer volledig puur dus.
Ook commercieel, en slim afgekeken van recente winnaars als Sertab, Helena Paparizou en Ruslana is het lied van Armenië dit jaar. Een vreemde eend in dit rijtje, zou je dus zeggen, want de compositie is niet bepaald origineel. Toch wist de tekst over het kleine meisje, dat door haar moeder wordt gewaarschuwd voor de boze wereld, me wel te raken. Misschien wel omdat haar familie van gemengde origine is, en Eva al op jonge leeftijd veel reisde om aan talentenjachten mee te doen. Ik kan in ieder geval geen Apricot meer eten zonder aan Eva en haar moeder te denken.
Dan zijn er tot slot nog wat landen die geprobeerd hebben dicht bij hun roots te blijven, door de pracht en praal van hun omgeving te beschrijven. Slowakije is daar nog wel het beste in geslaagd, al is de tekst soms kinderlijk simpel: ‘The most beautiful trees are in the Horehronie’. Het liedje is in ieder geval vrolijk en de Keltische deuntjes passen bij het thema. Anders is dat bij Finland, dat voor de grap Griekse elementen heeft opgenomen in het sirtakinummer ‘Tyolki ellaa’. Servië beschrijft de typische Balkanstijl, maar artiest Milan Stankovic… Daar is weinig echts aan.
Voor ik aan dit artikel begon, viel het me op dat veel landen teruggingen naar de basis. De puurheid van de liedjes is heringevoerd als het belangrijkste kenmerk waarop ze worden beoordeeld. We stemmen graag op een artiest die we geloven, en die niet zomaar een trucje uithaalt. Maar tijdens het schrijven realiseerde ik me dat ik misschien wel te moralistisch was. Mensen stemmen niet altijd zoals ze zeggen te zullen stemmen. In mijn studie Journalistiek bestaat daar zelfs een vakterm voor; mensen geven in enquêtes aan dat ze nieuws en kwaliteitsprogramma’s willen zien, maar uit kijkcijfers blijkt dat juist pulp programma’s heel hoog scoren).
Daarom kan ik maar één lied bedenken dat dit jaar écht kans maakt om te winnen: IJsland. Wat een drama zou dat zijn, als IJsland volgend jaar het festival gaat organiseren. Artiesten zouden moeten zwemmen naar Reykjavik door de problemen met de aswolk, en eenmaal daar is het nog maar de vraag of IJsland genoeg geld heeft voor een echt podium! Hera Bjork bezorgt me nu al nachtmerries. Laten we hopen dat de vakjury haar dwarsboomt.
Thank you, vote for the music! (Daz Sampson, UK 2006)
Steef van Gorkum
Road to Vienna 2015 
Reacties