Een verloren zaak

Het cliché dat de bookmakers er elk jaar ver naast zitten, is een misvatting. Al zeker elf jaar op rij komt de winnaar uit een select rijtje topfavorieten. De voorspellingen werken als een selffulfilling prophecy. Televoters geven hun stem niet zomaar aan een lied dat al bij voorbaat kansloos wordt geacht. De echte strijd is dus eigenlijk allang begonnen.

Hoe nobel het doel wellicht ook is, ik vind de ALS-reclame (zie foto) misschien wel de slechtste reclame die op dit moment in Nederland te zien is. Erger zelfs dan die van Calgon of Sunweb. De commercials van Stichting ALS geven een foto weer van een persoon, met daarbij de vermelding dat diegene inmiddels aan ALS (een zenuwziekte) is overleden. Een verloren zaak, met andere woorden. De reclame roept bij mij als eerste de gedachte op: ‘Daar hoef ik dus ook geen geld meer in te steken’.

Het mag dan een ietwat luguber bruggetje zijn, maar op het Songfestival werkt het vaak net zo. Liedjes die vooraf in de polls worden afgekraakt winnen niet, want waarom zou je je televote verspillen aan een verloren zaak? Het cliché dat de polls er elk jaar ver naast zitten is een flinke misvatting. De afgelopen jaren werd het festival steeds gewonnen door een vooraf getipte favoriet. Het is alweer van 2001 geleden dat een echte dark horse er met de prijs vandoor ging.

Je moet er als Songfestivalland dus meteen professioneel op staan. Dat doe je uiteraard niet door in de nationale finale een muntje op te gooien of je werkkleding aan te doen. Doe het dan liever op z’n Zweeds, zoals in Melodifestivalen: alle details zijn daar perfect afgewerkt! (Komend weekend reis ik af naar Malmö om met eigen ogen te zien hoe de Zweden dat aanpakken).

Het verschil tussen Melodifestivalen en bijvoorbeeld de Nederlandse selectie van dit jaar is natuurlijk duidelijk: Melodifestivalen is een competitie, terwijl Anouk intern is aangewezen. Een interne selectie mist die prikkel om direct al aan een perfect totaalplaatje te werken. Er is immers geen concurrentie die verslagen moet worden. Toch kán het wel. Interne keuzes scoren immers niet minder dan voorrondewinnaars. Je moet het festival alleen wel vanaf minuut 1 serieus nemen.

Toen de naam Anouk in 2008 voor het eerst viel in relatie tot het Songfestival, was dat meteen mijn grootste bezwaar. Hoe serieus neemt zij het Songfestival? Is de prikkel om goed te scoren, de competitiedrang die je op het ESF nodig hebt, bij haar voldoende aanwezig? Ik hoop dat mijn twijfels uiteindelijk ongegrond blijken. Anders dreigt een scenario a la de 3J’s.

Je kunt nog zo’n killersong hebben, maar elk detail telt. Als deelnemer weet je dat je op iedere seconde kunt worden afgerekend. Wat de televoter niet ziet, ziet William Hill of Daniel Gould misschien wel. En als zij je onderaan hun lijstjes plaatsen, ben je voor veel stemvolk ‘inmiddels overleden’.

Steef van Gorkum